|
con CHI Son ser de mar con enerxía olística maremótica. Vivo nunha case illa cunha torre ou faro onde estimulo os ckakras. Gozo de aquamorfosis ou fortuna de ser Deusa sobre táboa navío. Flúo deixándome atravesar pola fala e cheiro do mar, se vai acompañado de marisco mellor. Son ludópata; cuerpeando fun profe de EF e doctoreime moneando cos meus fillos. Agora eles monisimos non teñen alerxia a ser felices. Os meus referentes son a mona chita, delfinus e o cabalo de Pipi Calzaslargas. O invento mellor que existe é xirar a billa e que salga auga quentiña ao vir do mar. Nesta deriva achico máis e procuro portos chulos onde recalar con alegrías por estrear ou rumbos non defraudados. |
ESTAMOS VIAXANDO!!
FESTINA LENTE
"Ven despacio para llegar rápido"
lo que dice mami de toda la vida sin intención de hacer un oximorón
"Ven despacio para llegar rápido"
lo que dice mami de toda la vida sin intención de hacer un oximorón
BE BLUE
cinco océanos
cento trece mares
tan só un diminuto
e pálido punto azul
singularidade terráquea
líquida rareza espacial
son auga, son sal, son sol
motor a ondas
pulso, impulso
ninguén sae ileso
son auga, son sal, son sol
peixe, navío, amores, desvaríos
nin sangue nin príncipe azul
os príncipes non son azuis, ti si
celeste e ultramariño
meu estado, reinado
bandeira, militancia
non water, non life!
cinco océanos
cento trece mares
tan só un diminuto
e pálido punto azul
singularidade terráquea
líquida rareza espacial
son auga, son sal, son sol
motor a ondas
pulso, impulso
ninguén sae ileso
son auga, son sal, son sol
peixe, navío, amores, desvaríos
nin sangue nin príncipe azul
os príncipes non son azuis, ti si
celeste e ultramariño
meu estado, reinado
bandeira, militancia
non water, non life!
aí vou
nun país bou
en venda
o maxín voando
ía e viña
dándolle corda aos soños
feitura líquida
movemento de traslación
partitura de alentos
verbas burbulla
emerxendo onda a onda
namorando ao grande sol
liñas onduladas
nun pentagrama azul
vibración da alma
infinito tanxible
caducidade elástica
afectivo temporal
escuma ronsel
áncora, deriva
5 de xuño La Habana 1960... esa nena xa pasa dos 60 e de maior quere ser onda, quere ser ela...
será idiota!
nun país bou
en venda
o maxín voando
ía e viña
dándolle corda aos soños
feitura líquida
movemento de traslación
partitura de alentos
verbas burbulla
emerxendo onda a onda
namorando ao grande sol
liñas onduladas
nun pentagrama azul
vibración da alma
infinito tanxible
caducidade elástica
afectivo temporal
escuma ronsel
áncora, deriva
5 de xuño La Habana 1960... esa nena xa pasa dos 60 e de maior quere ser onda, quere ser ela...
será idiota!
-DIARIO DE ABORDO LÍQUIDO PROTEICO-
outra volta de mundo
viro o neopreno
aínda húmido por dentro, frío
baixo a rampla do matadoiro
nun estado de excitación plena
escacha Orzán ouveando por min
amárrome ao invento:
quero a vida sen desperdicio
e hoxe hai risco de dentellada
a auga lambéndome o corpo
aliviada de peso
boto a táboa ingrávida
na tensión oceánica
suspiro profundo, remo, remo
coa forza desatada, remo
achégome a onda ao punto
erguémonos, contida, empurrada
acende por min a vibración
inundándome, exhalo
nun take off sobre natural
a luz atravesada de auga
de fronte a orilla civilizada
as costas a mar salvaxe toda
adicta, segregando endorfinas
pasándome da raia, unha tras outra
liñas brancas de paraíso azul
estou onde sempre quixen ser
viro o neopreno
aínda húmido por dentro, frío
baixo a rampla do matadoiro
nun estado de excitación plena
escacha Orzán ouveando por min
amárrome ao invento:
quero a vida sen desperdicio
e hoxe hai risco de dentellada
a auga lambéndome o corpo
aliviada de peso
boto a táboa ingrávida
na tensión oceánica
suspiro profundo, remo, remo
coa forza desatada, remo
achégome a onda ao punto
erguémonos, contida, empurrada
acende por min a vibración
inundándome, exhalo
nun take off sobre natural
a luz atravesada de auga
de fronte a orilla civilizada
as costas a mar salvaxe toda
adicta, segregando endorfinas
pasándome da raia, unha tras outra
liñas brancas de paraíso azul
estou onde sempre quixen ser
“Por el mar se viene y se va, y nunca se retorna, y nos vamos de nuevo para volver a retornar, eternamente cautivos y viajeros en sus campos, largos campos que aran coordenadas, astros, navíos y los muertos. Por sus tendidos senderos y dispersos se pasean con áncoras y alas, con sangres y risas. Por eso, como la rosa, somos así de aventurados y tristes y alegres los hijos de este nuestro entrañable mar; giróvagos varones con una quilla en el corazón.”(…) Urbano Lugrís
"Volveuse cara a min e dixo: Teu é o tempo,
estrea días, tesouros busca, voa!"
(...) Chameilles irmáns
ás areas e ás cunchas baldeiras e rotas do areal
¿Isto é vida? Isto é un ano, un século, unha idade."
(a.C) Álvaro Cunqueiro
estrea días, tesouros busca, voa!"
(...) Chameilles irmáns
ás areas e ás cunchas baldeiras e rotas do areal
¿Isto é vida? Isto é un ano, un século, unha idade."
(a.C) Álvaro Cunqueiro
"Mar del amor hermoso"
Gabinete de maravillas para compartir tablas de salvación y experiencias emocionales de asombro.
Somos maravillas de la naturaleza!! con ánimo de conocer, conservar y gozar de estos bienes tan valiosos!!
Gabinete de maravillas para compartir tablas de salvación y experiencias emocionales de asombro.
Somos maravillas de la naturaleza!! con ánimo de conocer, conservar y gozar de estos bienes tan valiosos!!
"Sand Dollar" dólar de arena, galleta de mar, concha de pensamiento en Sudáfrica...
especies de erizos de mar planos y excavadores.
La linterna de Aristóteles es una estructura masticadora pentagonal compleja con cinco dientes poderosos
especies de erizos de mar planos y excavadores.
La linterna de Aristóteles es una estructura masticadora pentagonal compleja con cinco dientes poderosos
Seres esculpidos polas ondas, mareas, correntes, estragos do tempo ...
Perlas, conchas, caracolas, corales...elementos inertes representados en el ARTE de manera más o menos realista, anticipos de impresionismo, surrealismo... descubrimiento del pigmento púrpura para capas de emperadores romanos, mitología griega, representación de la fertilidad femenina y el renacer, llegada al nuevo mundo, prodigios y exhibición de poder, exuberantes gabinetes de maravillas... bodegón o "género menor" de mujeres, simbolismo del universo femenino, preocupación degradación mares...
Mundos submarinos de Robert Steven el deterioro por calentamiento global lo lleva a plasmar este
tributo a la vida
tributo a la vida
Evocan las de Ernst Haeckel Biólogo alemán SXIX, naturalista, filósofo y artista. Creó páginas bellísimas de biología a partir de una mirada minuciosa de la naturaleza. Popularizó las ideas de Charles Darwin y denunció el dogma religioso. Acuñó términos como ecología y célula madre.
ser peixe, ser balea, ser frescor salseiro, ser presente contínuo...
pinga liringa! lugar sagrado de moito conto...
intervención na ARQUITECTURA ÓSEA...
e chegou o día…
a loita continuaba
as noites xa tiñan
outra medida de repouso
o verán entraba pola porta
de a poucos a esperable melloría
ida a nada chegaría toda
puxen o traxe de festa
botei crema solar na cara
entre branca e manchada de alegrías
abaneando os ollos
cheos de azul, nómadas
mollados de bágoas
apracín a sal e risos
xa non tiña unha pata escarranchada... volvía as ondas!!!!! seguiría sendo ela, seguiría sendo nena!!!!!!
promesa de luz
fai trinta anos tras rachar augas na casa, ingresara neste mesmo hospital
co corpo forzado ao límite para dar vida; desfalecida no fin e principio
puro insufrible dor ao partirme en dous
camiño de descubrir o goce do amor infinito dos fillos
desta volta para arranxar o da perna torta, chea de nostalxia de futuro
desbordada en sangue e desacougo
menguada en incontables horas e voltas , absorbida na sumisión dun insomnio atroz
na habitación 404
de costas a Torre, fronte as sombras que proxectaban os seus refachos
quería crer que serían boas novas en clave de espera demorada, acabado este pesadelo
fai trinta anos tras rachar augas na casa, ingresara neste mesmo hospital
co corpo forzado ao límite para dar vida; desfalecida no fin e principio
puro insufrible dor ao partirme en dous
camiño de descubrir o goce do amor infinito dos fillos
desta volta para arranxar o da perna torta, chea de nostalxia de futuro
desbordada en sangue e desacougo
menguada en incontables horas e voltas , absorbida na sumisión dun insomnio atroz
na habitación 404
de costas a Torre, fronte as sombras que proxectaban os seus refachos
quería crer que serían boas novas en clave de espera demorada, acabado este pesadelo
23 de noviembre 2022, entré en la consulta de traumatología del Doctor Jorge Zabaleta, con mi marcha dificultosa pero animosa... salí de allí con reserva de quirófano para el 23 de enero del 2023. A las 7:30´ ingresaré para ser intervenida de Artroplastia de rodilla derecha con prótesis total. Me llevaré toda la energía del mundo...
pata pata...
parecía cousa do vento
que non deixaba de soplar
sempre na mesma dirección
ela navegaba coa dificultade
da escora en ceñida
a intervención facíase precisa
todo ía saír ben, creíao!
ía amarrarse a luz
ía medir o escilintar do tempo
ía contar os días en distancias...
unha cicatríz taparía a outra
nesa esperable MELLORÍA…
tería calma infinda
a bo fé retornaría as mareas
soñándose en novos rumbos
unha cicatríz taparía a outra
nesa esperable MELLORÍA…
volvería compoñer carreiros
ao galope enriba das ondas
nun corpo renacido
salgado e ao xeito...
Desequilibrada non nacín pero pasados os sesenta
escangallei o xeonllo e a mocidade perdín, agora teño a pata dereita escarranchada, torta...
máis na conta caín: ser de MA e bailar pata pata máis non se pode pedir…
"Nantsiii Saguquga sathi bega nantsiiii pata pata.. Hiyo mama hiyo ma nantsi Pata Pata..."
parecía cousa do vento
que non deixaba de soplar
sempre na mesma dirección
ela navegaba coa dificultade
da escora en ceñida
a intervención facíase precisa
todo ía saír ben, creíao!
ía amarrarse a luz
ía medir o escilintar do tempo
ía contar os días en distancias...
unha cicatríz taparía a outra
nesa esperable MELLORÍA…
tería calma infinda
a bo fé retornaría as mareas
soñándose en novos rumbos
unha cicatríz taparía a outra
nesa esperable MELLORÍA…
volvería compoñer carreiros
ao galope enriba das ondas
nun corpo renacido
salgado e ao xeito...
Desequilibrada non nacín pero pasados os sesenta
escangallei o xeonllo e a mocidade perdín, agora teño a pata dereita escarranchada, torta...
máis na conta caín: ser de MA e bailar pata pata máis non se pode pedir…
"Nantsiii Saguquga sathi bega nantsiiii pata pata.. Hiyo mama hiyo ma nantsi Pata Pata..."
A esperanza verde das ÁRBORES!
Escoitar a vida oculta, collerlle o andar a veta... Algo ten a madeira de reverencial e significativo nas costumes, lendas, tradicións, relixións e culturas. Desa relación vivencial do mundo natural e tradicional cos oficios artesáns feitos a man. Nesa memoria colectiva permanece o respecto e conexión coa nosa natureza. A identificación cos seres vivos é a única forma de saber que estamos facendo co planeta e coa nosa propia especie...
Tallar a madeira ten algo de litúrxico, que nos fai sentir máis humanos!
Tallar a madeira ten algo de litúrxico, que nos fai sentir máis humanos!
En clave de sol as árbores medran piano escoitando os sons da vida.
Nós "tempus fugit"...
Nós "tempus fugit"...
IMÁXENES QUE DEBERÍAN CAMBIAR A ÓPTICA DO MUNDO...
Una nave azul, frágil y confusa...
imos fungando... a 30 Kms segundo! (media entre perihelio y afelio)
subidón de fragilidad líquida
allí no solo vibró vida
también había luz y armonía
nos inclinábamos hacia la verdad
a veces el miedo resultaba clarificador
edificante como lección de humildad
aún no podíamos definir todo lo enigmático
quizás necesitábamos la falsedad para sobrevivir
artes y ciencias engañando los sentidos
éramos responsables
de nuestras representaciones
allí no solo vibró vida
también había luz y armonía
nos inclinábamos hacia la verdad
a veces el miedo resultaba clarificador
edificante como lección de humildad
aún no podíamos definir todo lo enigmático
quizás necesitábamos la falsedad para sobrevivir
artes y ciencias engañando los sentidos
éramos responsables
de nuestras representaciones
desconexión natureza/vida... comezando outro ano "anomalístico", segue triunfando ignorancia sobre coñecemento, a polarización ao centramento, as mentiras ao sentido común, as democracias están doentes, estamos atascados, desestabilizados, máis precarios de medios, con médicos fracturados... precisamos outros cantos de sereas, non as que inundan as cidades enchéndonos de tristura e medo iiiiiio iiiiiio iiiiiioooo...
serea do ceo
a miña sospeita era
que estaba a volverse
aínda máis idiota
mergullándose nas verbas
para xustificala diría:
moito leva navegado
polos ceos impolutos
procurando autovía líquida
nestes tempos extremos
de tsunamis pandémicos
lucía feliz a destempo
todo o tempo sen pretendelo
completa e sen remedio
peneirando azuis
a miña sospeita era
que estaba a volverse
aínda máis idiota
mergullándose nas verbas
para xustificala diría:
moito leva navegado
polos ceos impolutos
procurando autovía líquida
nestes tempos extremos
de tsunamis pandémicos
lucía feliz a destempo
todo o tempo sen pretendelo
completa e sen remedio
peneirando azuis
"El viento y el alma"
Con tal vehemencia el viento
viene del mar, que sus sones
elementales contagian
el silencio de la noche
(...) Luís Cernuda
Con tal vehemencia el viento
viene del mar, que sus sones
elementales contagian
el silencio de la noche
(...) Luís Cernuda
haberá primavera...!
fría invernía de noite pecha
non te vexo aínda que te escoito...
bronco branco de escumas bravas
negras sombras
navegando nubeiros polos ceos a toda vela
empurran ventos, baten o peito, embaten ondas
reventa Orzán, izan medos
desfanse amarres
atronan verbas
ruxindo silencios
rachas subersivas, impoñendo, invalidando
invadindo, inoculando premonicións e odios
nacerá outro día
abriránse portas
caerán máscaras
haberá poetas
fría invernía de noite pecha
non te vexo aínda que te escoito...
bronco branco de escumas bravas
negras sombras
navegando nubeiros polos ceos a toda vela
empurran ventos, baten o peito, embaten ondas
reventa Orzán, izan medos
desfanse amarres
atronan verbas
ruxindo silencios
rachas subersivas, impoñendo, invalidando
invadindo, inoculando premonicións e odios
nacerá outro día
abriránse portas
caerán máscaras
haberá poetas
vivo en la ciudad de los vientos, donde las nubes navegan a toda velocidad surcando el cielo infinito
donde las olas vuelan desmelenándose, vomitando sal contra los cristales de las casas
donde los bajos de arena dibujan otros mapas y una playa deja de existir, dejándonos de piedra
con una copa de sol y mar! brindando por un 2021 más próspero y venturoso!
donde las olas vuelan desmelenándose, vomitando sal contra los cristales de las casas
donde los bajos de arena dibujan otros mapas y una playa deja de existir, dejándonos de piedra
con una copa de sol y mar! brindando por un 2021 más próspero y venturoso!
Feliz (b)año nuevo!
"¡Ano novo, vida nova! Velaí un decir
mar, casa, lume, soños ,amigos, o tempo
medido doutro xeito por un reloxo
no que cada hora nace unha flor
e morre outra" ... (a.C)
mar, casa, lume, soños ,amigos, o tempo
medido doutro xeito por un reloxo
no que cada hora nace unha flor
e morre outra" ... (a.C)
Luz atlántica de coleteo de verano, sin estridencias, difusa, casi irreal.
Mareas vivas, correada yodada, olas ineludibles.
Espacio-tiempo v@cacional, jubiloso, primigenio, fértil.
Mareas vivas, correada yodada, olas ineludibles.
Espacio-tiempo v@cacional, jubiloso, primigenio, fértil.
revelación hidráulica...
comezando días
hoxe, agora, calquera
renacer das vidas
xirasois virando a tempos prósperos
absorbendo nutrintes
en escoita temperá
volteando silencios
escacha o azul
sintonizo frecuencia de epifanía, santoral
bendita luz na frescura holística
GRAZAS vida
dándomo todo
comezando días
hoxe, agora, calquera
renacer das vidas
xirasois virando a tempos prósperos
absorbendo nutrintes
en escoita temperá
volteando silencios
escacha o azul
sintonizo frecuencia de epifanía, santoral
bendita luz na frescura holística
GRAZAS vida
dándomo todo
La superstición, rituales, creencia en mitos no tienen sentido, pero a veces tampoco lo tiene la realidad...
invocámoste moucho
oíde oíde espíritos ...
invocando ao noso moucho
quedamos libres de todo meigallo
de todo embruxamento
dos males da alma
das doenzas do corpo
das debilidades do espírito
moucho mouchiño
fai deste cachiño
cura para catarros
e doenzas respiratorias
e males de xeonllos...
cumpre cos nosos desexos
por imposibles que parezan
pasa cousa mala pasa, moucho bendice as nosas casas
2020 raro, raro, raro... nuevas "normalidades", invasión de algas pardas, orcas agresivas dificultando navegaciones, pulpos estresados marchándose de Galicia, jabalís paseando por Juan Flórez en dirección contraria y sin mascarilla, dificultad para distinguir entre mamarrachadas y acciones de gobiernos, vacunación contra la rabia, ejércitos de odiadores, ministerios de la verdad, uso de bozales... más animales que racionales?
SE VOU NO BOU, VOU, E SE NON VOU NO BOU NON VOU...
arre coño, carajo, puñetas, Zalaeta, Zalaeta!
ter ou non ter... clase
ante mundos infectos
afectos, activismos
largura de pensamentos
mudando capas de héroes
dogmas e mandamentos
poñemos fe nas nosas afoutezas
detonantes cotiás, ás para voar
fiestras abertas
desafiando leis da gravidade
nunha sucesión de incertezas
oscilacións, interferencias
arriscándonos vivimos
exhalación, gratitude
logro colectivo
todo iso é dar e recibir
ter ou non ter... clase
Moito azul, pouco verde... Algún día ese proxecto de facer a rúa Zalaeta máis nosa será realidade... a saírse das jaulas...
agasallo da VIDA!
ian tranquilos
sen presaxio de perigo
desaparecendo, aparecendo
rodeada de peles húmidas
prendinme daquel magnético brillo
ficaban por sopresa
cun sopro de aire comprimido, emerxían dun xeito inesperado, abrupto
como asubío ou berro seco
os machos máis corpulentos cos dorsos tatuados
de fendas que narran batallas
as femias arrolando, sorrían criaturas en idade de brincadeira
o cotiá extraordinario; moreas de arroaces criándo naCoru yijaaaaaa
ian tranquilos
sen presaxio de perigo
desaparecendo, aparecendo
rodeada de peles húmidas
prendinme daquel magnético brillo
ficaban por sopresa
cun sopro de aire comprimido, emerxían dun xeito inesperado, abrupto
como asubío ou berro seco
os machos máis corpulentos cos dorsos tatuados
de fendas que narran batallas
as femias arrolando, sorrían criaturas en idade de brincadeira
o cotiá extraordinario; moreas de arroaces criándo naCoru yijaaaaaa
vida e morte
volteando o día na orilla, un ineludible corpo
voracidade humana trincando dentada
mar sobreexplotado, avolto e tristeiro
a outra cara...
volteando o día na orilla, un ineludible corpo
voracidade humana trincando dentada
mar sobreexplotado, avolto e tristeiro
a outra cara...
|
TO BE OR NOT TO BE (boas artes...) |
Eva Méndez do Roxo
Só as persoas mortas
coñecen do mar as entrañas.
Na costa de Haití
os nichos son máis grandes cás casas
e unha alemá pregunta:
como é que non lles fan ventás cara ao mar?
Como se non abondase con terlle que remexer
as tripas para sacar algo de comer
no medio deste deserto,
como se unha casa non fose
o medio de protexerse da intemperie
entre o vento, o sol, o salitre e o tifón.
Só as persoas mortas
coñecen do mar as entrañas.
Residen con elas e xogan entre os barcos
as miñas meniñas e os meus meniños
que correron pola praia de Karaikal
enlazados ao argazo
para nunca máis volver.
Perdidas as crianzas da man da súa mai.
Aquilo semella ficar lonxe
mais nin elas nin eu esquecemos.
Só as persoas mortas
coñecen do mar as entrañas.
Nelas habitan flutuantes coma pintura azul que se dilúe
sen fronteiras peláxicas.
Non fican fantasmas
senón peixes
e barcos
e áncoras
e coral e rocha.
Non podemos pescalas
para sempre lonxe.
E dende a praia
dende o marco
pescudo cos ollos infinitos as súas pegadas na area
preguntándome se me levarán coas súas crebas
a un tempo mellor.
(Poema publicado no Libro Homenaxe a Urbano Lugrís)
Só as persoas mortas
coñecen do mar as entrañas.
Na costa de Haití
os nichos son máis grandes cás casas
e unha alemá pregunta:
como é que non lles fan ventás cara ao mar?
Como se non abondase con terlle que remexer
as tripas para sacar algo de comer
no medio deste deserto,
como se unha casa non fose
o medio de protexerse da intemperie
entre o vento, o sol, o salitre e o tifón.
Só as persoas mortas
coñecen do mar as entrañas.
Residen con elas e xogan entre os barcos
as miñas meniñas e os meus meniños
que correron pola praia de Karaikal
enlazados ao argazo
para nunca máis volver.
Perdidas as crianzas da man da súa mai.
Aquilo semella ficar lonxe
mais nin elas nin eu esquecemos.
Só as persoas mortas
coñecen do mar as entrañas.
Nelas habitan flutuantes coma pintura azul que se dilúe
sen fronteiras peláxicas.
Non fican fantasmas
senón peixes
e barcos
e áncoras
e coral e rocha.
Non podemos pescalas
para sempre lonxe.
E dende a praia
dende o marco
pescudo cos ollos infinitos as súas pegadas na area
preguntándome se me levarán coas súas crebas
a un tempo mellor.
(Poema publicado no Libro Homenaxe a Urbano Lugrís)